Reinkarnacja - My New Guides

Które religie wierzą w reinkarnację ?

Jest to bardzo często zadawane pytanie, więc w artykule tym będziemy podsumowywać wierzenia i koncepcje jakie propagują główne religie na temat reinkarnacji. Wiele osób zastanawia się, „kto wierzy w reinkarnację?” – jakby to było coś bardzo niejasnego. Ale może warto zauważyć, że na przykład, pierwotni chrześcijanie też wierzyli w reinkarnację. Sporządzając wykaz religii, które wierzą w nią opierałem się na źródłach jakie David Sentinella podał w swojej książce „Zaświaty”, oraz wielu innych.

Starożytne tradycje

Szamanizm: Ze względu na swoją starodawność, na pewno zasługuje na szczególną uwagę. Można wymienić różne wierzenia na całym świecie mające wiele wspólnych ogniw i podobieństw. Jednym z nich jest istnienie świata duchów, który ingeruje w nasz ziemski świat i jest dostępny dla szamanów. Co się tyczy reinkarnacji, sprawa wydaje się jasna: są duchami, które przyszły ze swojego domu (świata duchowego), zajmują fizyczne ciała, aby nauczyć się różnych rzeczy w tym życiu. W momencie śmierci ciała, duch nie umiera, wraca do świata duchowego, gdzie spotyka się z innymi zmarłymi.

Druidyzm: Celtyccy Druidzi wierzyli w istnienie wielu światów, przez które można podróżować w odmiennych stanach świadomości. Ludzie którzy są medium byli w stanie komunikować się ze swoimi przodkami i wierzyli w nieśmiertelną duszę lub ducha, który mieszka w naszym ciele. Dla Druidów rzeczywistym światem był świat duchowy. Dusza przechodzi przez trzy stany: pierwszy, zwierzęcia, potem drugi, w którym wciela się wiele razy w różnych światach. Trzeci stan jest bardziej błogi, człowiek żyje w szczęśliwych światach, wpływy ciała i reinkarnacji są skończone.

Mitologia nordycka mówi, że ludy nordyckie również wierzyły w reinkarnację; i są dowody na to, że także Wikingowie.

Sumerowie wierzyli, że po śmierci dusza musi przejść trudną drogę, aby dojść do pewnego rodzaju piekła, w którym pozostanie na wieczność. Odrzucali odradzenie się i reinkarnację.

Zoroastryzm: Stwierdza, że dusza pozostaje przez trzy dni i trzy noce obok martwego ciała. W tym czasie odbywa się bezlitosny proces – wszystkie jej dotychczasowe działania są jej przedstawiane. Jeśli jego wynik jest zły, dusza ta spada do piekielnej otchłani.
(Podobnie uczyli starożytni Egipcjanie. Jedna z rycin egipskich pokazuje jak Ozyrys sądzi umarłych; źli odsyłani są na Ziemię jako świnie – mój dop. JS).

Z końcem czasów będzie miała miejsce pewnego rodzaju apokalipsa – dobro zwycięży a zmarli powstaną (jak w biblijnej księdze Objawienie św. Jana).

Voodoo: Jest to jedna z najstarszych kultur pochodząca od ludzi, którzy przybyli jako niewolnicy z Afryki Zachodniej. Uległa pewnym wpływom chrześcijaństwa i prawdopodobnie celtyckich religii politeistycznych. Uczy że istnieją bóstwa, a ludzie mogą komunikować się z nimi. Wprawdzie nie posiada podstawowej doktryny, ale propaguje wiarę w reinkarnację i przywiązuje dużą wagę do utrzymywania kontaktów z duchami ludzi zmarłych.

Religie judeochrześcijańskie

Judaizm: najstarsza z trzech wielkich religii monoteistycznych. Uczy że śmierć oznacza oddzielenie duszy od ciała, przejście ze świata pozornego, przejściowego, w którym człowiek uczy się – do świata duchowego (świata prawdy), niezależnego od materii. Dopóki żyjemy w tym ciele, nie możemy doznawać nieskończonych przyjemności. Wiara w reinkarnację nie jest oficjalnie przyjęta, choć pojawia się to pojęcie w Kabale. Zmartwychwstanie jest świadectwem nieśmiertelności duszy, i nawet niektóre odłamy religii żydowskiej wierzą w reinkarnację dusz. Judaizm nie mówi o piekle, lecz o miejscu oczyszczenia, gdzie ci, którzy czynili zło za życia przebywają przez jakiś czas.

Chrześcijaństwo: Śmierć jest konsekwencją grzechu pierwotnego Adama i Ewy, pragnienia człowieka do usamodzielnienia się; spowodował rozpad relacji pomiędzy nim a Bogiem. Zmartwychwstanie Chrystusa uwalnia człowieka od grzechu i śmierci, dlatego jest podstawą wiary chrześcijańskiej. To zmartwychwstanie otwiera drogę do zmartwychwstania wszystkich ludzi na końcu czasów. Śmierć jest więc oddzieleniem ciała (fizycznej części), duszy (zasady życia, zdolnej do emocji, uczuć, namiętności, zdolności, rozumowania i analizy) i ducha (najbardziej zewnętrznej części duszy).
Zmartwychwstanie oznacza odbudowę całej istoty (jej trzech części, nie wyłączając części fizycznej, czyli ciała). Nie jest jasne, czy życie wieczne zaczyna się od chwili śmierci ciała, czy liczy się od zmartwychwstania na końcu czasów. Większość frakcji chrześcijańskich wierzy, że dusza bez świadomości przeżywa śmierć ciała. Znamienne jest jednak to, że w pierwotnym okresie chrześcijaństwa wierzono w reinkarnację. List Jakuba mówi na przykład, że nasz język może puścić w ruch koło odradzania się. W dziełach św. Augustyna również są wzmianki o reinkarnacji. W ewangeliach są bardziej znaczące odniesienia: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha (na nowo) nie może wejść do królestwa Bożego (J 3,5); (Autor tego tekstu nie zauważył chyba, że jest tutaj mowa o duchowym odrodzeniu się, a nie o reinkarnacji – mój dop. JS). oraz: „Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela… A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha!” (Mat 11, 11-15).

Są źródła niebiblijne mówiące, że Jezus i pierwotni chrześcijanie wierzyli w reinkarnację. Chrześcijaństwo nie uczy, że dusze reinkarnują wiele razy, lecz że wracają do domu. Wiara w wędrówkę dusz została jednak odrzucona przez chrześcijaństwo, ponieważ dusze za każdym razem wcielają się w innego człowieka.

Cesarz Justynian, który zwołał Sobór w Konstantynopolu w 543 roku, potępił doktrynę reinkarnacji (czemu sprzeciwił się ówczesny papież). Jednak stanowisko cesarza w tej kwestii przeważyło na tym soborze, ponieważ papież był nieobecny, a nikt z obcnych nie śmiał mu się sprzeciwić.

Gnostycyzm: Jest to zestaw prądów filozoficznych i religijnych, zbliżonych do nauk chrześcijańskich w pierwszych wiekach naszej ery, które zostały później uznane za heretyckie. Gnostycy głosili rozdział materii od ducha. Zbawienie możemy osiągnąć tylko przez świadomość naszego własnego ducha, poznanie jego boskiego charakteru i prawdy o jego naturze. Niektóre odłamy gnostycyzmu wierzyły w cykliczny powrót dusz do więzienia materii, poprzez reinkarnację. Cykl narodzin i śmierci zostaje przerwany przez gnozę (odpowiednik oświecenia w religiach Wschodu). (Podobieństwa do buddyzmu wydają się tutaj oczywiste – mój dop. JS)

Islam: Islam mówi, że śmierć nie jest karą, złem, ani zniszczeniem; jest to po prostu etap na drodze życia, w drodze do innego, które rozpocznie się po fizycznym zmartwychwstaniu na końcu czasów. Po śmierci jest życie pozagrobowe, dusza pozostaje na etapie pośrednim aż do dnia sądnego, gdy będzie sądzona za swoje grzechy. Dobre i złe uczynki zostaną zważone, a dusza spędzi życie w niebie lub piekle.
(Podobnie uczyli starożytni Egipcjanie – mój dop. JS).

Wschodnie religie

Braminizm: Jednym z jej filarów jest reinkarnacja i samsara. Dusza rozwija się poprzez reinkarnację zależnie od tego, jakie dobre lub złe czyny zostały wykonane w poprzednim życiu (karma). W chwili śmierci dusza opuszcza ciało i jest sądzona. W zależności od wyniku tego procesu może przejść, drogą reinkarnacji, do lepszej egzystencji (nieba), niskiej egzystencji (piekła) lub pośredniej (życie ludzkie). Uwolnienie jej od cyklu reinkarnacji nastąpi, gdy (poprzez praktyki jogiczne lub ascetyczne) całkowicie rozwinie się, nie będzie już więcej karmy wymagającej oczyszczenia, a tym samym potrzeby reinkarnacji, a ona połączy się z duszą uniwersalną.

Dżinizm: Uczy że dusza jest potencjalnie boska i może osiągnąć boski stan poprzez praktyki ascetyczne i oczyszczające. Zależnie od jej czynów (czyli karmy, mój dop. JS), dusza, podległa cyklowi reinkarnacji, może się odrodzić jako demon, zwierzę, człowiek lub istota boska. Traci swoją wszechwiedzę (zdolność poznania wszystkiego) z powodu swojego zepsucia, przywiązania do rzeczy materialnych, agresji, kłamstwa, itp. złych skłonności. Aby odzyskać swoją pierwotną mądrość, musi pozbyć się karmy, osiągnąć wiedzę i dojść do nirwany – stanu wolności od cierpienia.

Wedyzm: Jest to bardzo stara religia, wygasła przed pojawieniem się hinduizmu. Oparta była na czterech najstarszych tekstach indyjskich, tzw. wedach (sanskryt), czyli wiedzy która podobno była w przeszłych wiekach przekazywana ustnie przez Boga ludziom uczonym. Wedy mówią o nieśmiertelności duszy i cyklach reinkarnacji. Mówią także, że nasza obecna sytuacja w życiu jest konsekwencją czynów popełnionych w poprzednich wcieleniach.

Hinduizm: Jest czymś więcej niż religią, jest zbiorem wierzeń i przekonań. Hinduiści wierzą w reinkarnację i wędrówkę dusz; to znaczy, że po śmierci następuje reinkarnacja i odrodzenie się, ale niekoniecznie w postaci ludzkiej (to zależy od jego karmy, czy jej stan jest dodatni, czy ujemny).
(Znamienne jest to, że tylko hinduiści mówią, iż człowiek po śmierci może zamienić się w jakieś podłe stworzenie – np. myszę lub królika. Buddyści mówią tylko, że ludzie byli kiedyś zwierzętami, ale nie mówią jakimi. Np. Indianie zamieszkujący obszary preryjne, jak Lakoci, wierzyli, że ich przodkowie byli kiedyś bizonami. Mój dop. JS).

Aby zakończyć ten cykl i spotkać się z uniwersalną duszą, musimy osiągnąć doskonałość, poznać prawdę, wyrzec się wszystkiego co hamuje przezwyciężenie ciężaru karmy. Nasza dusza jest odbiciem Boga, jest także Bogiem.

Sikhizm jest rodzajem hinduizmu, który uczy, że dusza ma transmigrować z ciała do ciała w ramach ewolucji, aby osiągnąć jedność z Bogiem poprzez oczyszczenie ducha. Jeżeli jedność nie zostanie osiągnięta, będzie reinkarnować w nieskończoność.

Buddyzm: Jest to bardziej nowoczesna koncepcja braminizmu, i jedna z największych religii świata (choć zdaniem niektórych, jest to raczej filozofia). Oferuje drogę życia, na której można zniweczyć cierpienie dzięki własnym wysiłkom i medytacjom. Reinkarnacja (czyli odradzanie się) jest podstawą buddyzmu. śmierć poprzedza tylko kolejną reinkarnację, dopóki dusza nie osiągnie nirwany. Aby wydostać się z tego koła reinkarnacji, musimy pozbyć się przywiązań i pragnień. Budda jednak zaprzeczał istnieniu czegoś stałego w człowieku, np. duszy wchodzącej w różne ciała; z tego powodu niektórzy buddyści odrzucają reinkarnację.

Buddyzm tybetański jest to rodzaj buddyzmu, który należy wymienić, ze względu na jego świętą księgę – „Tybetańską Księgę Umarłych”, tzw. Bardo Thodol. Jest to przewodnik zawierający szczegółowe wskazówki jak przejść przez etap śmierci i cały późniejszy świat duchowy, aż do osiągnięcia kolejnego wcielenia. Księga ta jest dziełem wielu pokoleń mnichów, którym poprzez projekcję astralną udało się włączyć do tego procesu i poznać go dokładnie.

Konfucjanizm: Dusze zmarłych żyją w niebie z bóstwem Shangdi. Religia ta przejęła wiarę w reinkarnację od buddyzmu; jako że konfucjanizm, taoizm i buddyzm były religiami ściśle zintegrowanymi z chińską tradycją. Niektórzy mówią, że Chińczycy są konfucjanistami podczas świąt narodowych; gdy są chorzy wzywają taoistycznych mędrców którzy dostarczają im zioła lecznicze i mają kontakt z duchami; a przed śmiercią wzywają buddyjskich kapłanów, którzy wierzą w reinkarnację.

Taoizm: wyznawcy tej religii początkowo nie wierzyli w życie po śmierci. Celem jej było nabycie wiedzy i osiągnięcie nieśmiertelności ciała fizycznego, a nie duszy.

Shinto: Jest to forma naturalistycznego animizmu (wszystko ma duszę). Jej wyznawcy czcili przodków. Człowiek jest „kamieniem milowym” w którym mieszka duch. Istnieje coś, co przeżywa śmierć ciała i jest wieczne; „mitama” – zasadnicza część człowieka, która żyje na zawsze w zaświatach. Jest piekło, gdzie umarli żyją podobnie jak na Ziemi. Shinto jest mieszanką animizmu i szamanizmu; wiarą, że reinkarnujące duchy lub dusze zmarłych oddziaływują na istoty żyjące. Silny wpływ na tę religię wywarł buddyzm.

Religie Indian południowoamerykańskich

Aztecy wierzyli że prawdziwa rzeczywistość jest po drugiej stronie, czyli po śmierci. Okoliczności śmierci określają los ducha w życiu pozagrobowym. Jeśli śmierć nastąpiła w walce, na ołtarzu ofiarnym lub podczas porodu, dusza wchodzi na tzw. Drogę Słońca, która jest wieczną wędrówką przez niebiosa; jeśli przez utonięcie, dusza idzie do Raju Wód, gdzie życie jest pełne szczęścia. Jeśli śmierć nastąpiła z innych powodów, dusza idzie do Krainy Umarłych, gdzie może ją czekać niebezpieczna podróż. Lecz jeśli zakończy ją pomyślnie, przejdzie na upragniony i zasłużony wieczny odpoczynek.

Majowie wierzyli, że śmierć jest przejściem do bardzo podobnego miejsca. Dusza idzie do Hadesu, a następnie odradza się w innym człowieku, nie pamiętając nic z tego, co wydarzyło się poprzednim życiu lub w czasie pobytu w Hadesie.

Inkowie wierzyli w życie pozagrobowe; zmarli otrzymują nowe życie, idą tam gdzie są bogowie i dusze prawych ludzi, albo do piekielnego świata zmarłych, gdzie są złe istoty.

Starożytne Religie

Grecy wierzyli, że w chwili śmierci, coś odpada od ciała i dalej egzystuje samodzielnie, coś w rodzaju eterycznego sobowtóra, którego nie można dotknąć, ale może poruszać się samodzielnie, myśleć i pragnąć. Platon mówi w swoim dziele „Fajdros” o tym, jak ludzka dusza, w zależności od stopnia odkrycia przez nią prawdy, rodzi się w takim lub innym ciele. Każde życie jest doświadczeniem, w którym dusze się doskonalą. Jeden z hymnów orfickich brzmi następująco:

„Mędrcy kochają światłość, a nie ciemność.
Podróżując po drodze życia, nieustannie pamiętaj o jej końcu.
Kiedy dusze wracają do światłości po okresie pobytu na Ziemi,
noszą na swych bardziej subtelnych ciałach ohydne rany i blizny,
– ślady ziemskich grzechów.
Muszą oczyścić się z nich, dlatego powracają na Ziemię.
Lecz dusze czyste, cnotliwe i silne odlatują prosto do Słońca Dionizosa”.

Egipcjanie nie wierzyli w reinkarnację, lecz w zmartwychwstanie. Wierzyli po śmierci człowiek rodzi się ponownie. To coś, co przeżywa śmierć, nie jest istotą niematerialną lub niedotykalną, lecz zmartwychwstałym, fizycznym ciałem w które ponownie wchodzi dusza lub duch. Jeśli bogowie wydadzą dobry wyrok, przebywać będzie w niebie, gdzie panuje wieczne szczęście, nie ma płaczu ni łez.

„O ślepa duszo, uzbrój się w pochodnię Misteriów,
a w nocy ziemskiej odkryjesz swoje świetlne odbicie, swoją nieśmiertelną postać.
Naśladuj boskiego przewodnika, niech będzie twoim Geniuszem.
Bo on trzyma klucz do twoich przeszłych i przyszłych żyć (egzystencji)”.

Wnioski końcowe

Jak widzimy, wiara w reinkarnację datuje się od niepamiętnych czasów; była obecna w starożytnym szamanizmie, oraz religiach – egipskiej, greckiej, hinduskiej, buddyjskiej i rzymskiej. Jest także obecna w większości religii Wschodu (wedyzmie, hinduizmie, buddyzmie i taoizmie) oraz religiach ludów tubylczych Ameryki, Afryki i Oceanii. Przetrwała nawet w obrębie religii judeochrześcijańskich (chrześcijaństwie, judaizmie i islamie), mimo tego że nie została przez nie oficjalnie przyjęta.

Przekład: Jerzy Sędziak

Źródło:

http://reincarnationafterdeath.com/what-religions-believe-in-reincarnation/